gizlenmek

Mutsuzluğumu gülümsemelerin arasına gizlerdim eskiden, seven ve sevdiğim insanlar gülümsetirdi sonra beni, unutur gider, farketmeden mutlu olur, gerçeğe döndürürdüm yalan gülümsemeleri. Oysa şimdilerde yalandan bile olsa gülümsemeye gücüm yok. Sevenim yok belki ya da ben sevildiğimi hissetmiyorum. Mutlulukları ya da mutsuzlukları paylaşmıyor kimse benimle... Yalnızım... Okyanus ortasında uçaktan düşmüş- düşer mi acaba?- naylon poşet gibiyim. Büzüşmüş, aidiyetsiz... En yakın arkadaşım nişanlandı biliyor musun günlük...Ben o sabah öğrendim makyaj yapacak yer öğrenmek için aradığında... Sen de gidersen bir gün herşey gider herhalde hayatımdan diyen gençliğimim sırdaşı öyle incittin ki beni...Oysa ben senin yüzünü hele ki gözlerini görmek isterdim mutlulukla parlayan. Sahi mutlu musun?
Şimdi ceza yerime yani nefret ettiğim insanların arasına geri dönüp, aslında sevebileceğim işimi yapayım... Bu arada stresle başa çıkma eğitimi bulayım kendime, belki işe yarar.

Eee Aşil'in bile zayıf bir noktası varsa benim niye sevimsiz olma hakkım olmasın değil mi?